Abla Ana Eş Dost” Yoldaş Canımızdan kopan can Nimet ablamız. Spil dağında yeşilin her tonunda çam ağaçları rüzgâr uğultusu arasında bir birine yaslanarak sallanıyor. Manisa ovasının bereketli toprağı don tutmuş. Yunt dağı üzerinde kara bulutlar dolaşıyor. Acına ağıt yakıyor Nimet abla doğa ve yaşayan canlılar. Sana neyin şifa vereceğini bir bilse hançer gibi genç bedenine elini sokup tek tek çıkarıp derdine deva olsun diye verecek organlarını küçük “kuzun”  Simge. Güneş 27 Aralık günü erken doğdu.  Sıcaklığını  sererek ısıttı toprağı. Nereden bilirdik biz! Güneşin seni bedenen bizim aramızdan alacağının hazırlığını yaparak toprağını ısıttığını. Kim kıya bilir söyle sana kim? Baban mı çağırdı? Onun mu ihtiyacı var sana? Sen yaşamın boyunca bencillik, bana necilik yapmadan ihtiyaçları olan herkesin yanında yoldaş olmadın mı? Biliyoruz ki, melekler seni  babana götürdüler. Sen bizlerin de ”meleği” değil miydin? Bak akın akın geliyor sevdiklerin. Cem Evi’nin önü dolup taştı. Sen rahat uyu diye, Güneş hala sıcaklığını toprağın üzerinden çekmiyor. Bulutlar ay ışığını kapamıyor Biliyoruz ki, sen yine kendini düşünmezsin. Biliyoruz ki, önceliğin yine sevdiklerin toplumsal duyarlılığın, inandığın ideallerin olacak! Yine koşturacaksın, her zaman yükü ağır olanın yanında yer alarak omuz verdiğin dibi yardımlaşacak, dayanışma göstereceksin. Peki, abla biz sensiz ne yapacağız? Bizim yardımlarımız kim koşacak? Sorunlarımızı kim dinleyecek? Kim çözüm üretecek? Kim omuz verecek yükü ağır olana? Nimet Abla kim? Mekânın cennet olsun Nimet Kaplan ablamız. Hadi hayırlısı…