Merhaba kıymetli okurlarım, bu makalemde geçmişimde benim üzerimde emeği ve hakkı çok olan babama karşı içimden geçen duygularımı paylaşacağım. Bana şunları söylediğinizi duyar gibiyim; baba değil mi tabii ki yapacak, bir fark var ki hem anneliğini hem babalığını gördüm ben o insanın nasıl sığdırılır ki şurada yazacağım iki satıra. Çocukluk yaşlarımdan itibaren beni ne kadar çok sevse de belli etmeyen fakat gölge gibi arkamda olan bir babanın evladıydım, ağır başlı insandı olgun adamdı belki de hayatın ona çocuk yaşlardan itibaren yüklediği sorumluluk ve disiplinli bir babanın evladı olma sorumluluğundan dolayı öyleydi. Ömrümüzde çok az bir zaman anneli günlerimiz oldu bizim zor zamanlardan geçtik. İkimiz onunla sarıldık ama birbirimize, nereye gitse yanındaydım hep ayırmadı yanından sağ olsun yeri geldi aç, yeri geldi tok yattık şikayet etmeden. Evimizde tenceremizde ne pişirse koyardı önüme benden başkada tanıdıklarımız sebeplenirdi o fakir evin zengin sofrasından, bir anne gibi çamaşırlarımı yıkar sererdi o sevgisini belli etmeyen adam koca yürekli adam tertemiz gezerdim hep, bir kez ‘of’ demedi hakkı ödenir mi hiç böyle insanın. Ne misafirimiz gelirdi o zamanlar ne de aile gezmelerimiz olurdu çocukluk yıllarımda olduğu gibi yoksunduk o zamanlar hep o duygulardan bir yanımız eksikti aslında her ne kadar belli ettirmese de babam oysaki bir o kadarda muhabbeti sohbeti sevilen konuştuğu dinlenen yapıcı adamdı babam. ****** Birgün babamla evden çıkıp yolda kenardan yürüyerek giderken arkamdan bir araba çarptı bana o an ikimizde panik olmuştuk çarpmanın etkisiyle ben arabanın ön kaputunun üstüne oradan da yere düştüm. Çok şükür ki bir şey yoktu ama babam çoktan adamın kapsına gitmiş ‘bir evlat var, sen nasıl görmezsin? nasıl bakmasın?’ diye feryat ettiğini gördüm olayın şokuyla babam adamın yakasını tutmuştu adamda fireninin tutmadığını bir anda olduğunu söylüyordu, araya giren insanlar sayesinde olay yatıştı bende bir şey olmadığı için hastaneye gitmedik ama o an bir kez daha anlamıştım beni çok seven bir babam olduğunu. Allah onu ve tüm büyüklerimizi başımızdan eksik etmesin. Şimdi artık ayrı yerlerdeyiz, ayrı yaşamlarda. Hayat rüzgarı onunla ikimizi farklı yaşamlara savurdu ama biz yine beraberiz kalplerde buluşuyoruz.  Her yaşayan bilmez her bilende aynı yaşayamaz bu duyguları. Kolay değildir genç olup ne hayallerle kurduğun yuvanın yıkılışını yaşamak, kolay değildir çocuk çağında en sevdiğin güvendiğin insanların ayrı düşüp hiçbir şeyin eskisi gibi olmayışını görmek. Allah kimseyi sevdiklerinden ayırmasın ayrılık göstermesin inşallah. Sevgi ve saygılarımla sağlıcakla kalın.