"Zevkin en hoşu, ruhun bilen yanının zevkidir ve bu yanı ağır basan insan, en tatlı hayatı yaşar." Platon'un Devlet kitabındaki bu sözü ile bilmenin önemine dikkat çekerek, gelelim bilmemiz gereken asıl konumuza. Halktan yalıtılmış şekilde yaşayan insanlar, zamanla duyarsızlaşır. Bu insanlar bir süre sonra halkın yaşadığı sorunlardan da haberdar olmadığı için ve sadece kendi yaşadığı lüks ortamdan başka bir şey göremediği için "Her şey çok güzel" nükteleri eşliğinde kurdukları ütopyalarında, mutlu mesut yaşarlar. *** Romantik akıma bağlı Fransız şair Victor Marie Hugo der ki; "Siz yardım edilmiş yoksullar istiyorsunuz, biz ise ortadan kaldırılmış yoksulluk. O yüzden anlaşamıyoruz." NEDİR BU OTORİTE? KORKULACAK BİR ŞEY MİDİR? Gerçek şu ki; asıl otorite halkın kendisidir. Lakin; halk bunun ne kadar farkında? Halk kendi gücünün ne kadar farkında? Otorite, kurumsallaşmış ve yönetilenler tarafından benimsenen bir yönetim şekli olarak bilinir. Fakat; otorite de kendi içinde farklılıklar gösterir. Bunlar; Geleneksel otorite: Burada liderin yönetimi kişisel ve keyfidir. Otoriteyi elinde bulunduranların kutsal olduklarına inanılır. Geleneksel otoriteyi elinde bulunduran kişi bir üst değil, bir efendidir ve dolayısıyla bu sistemde kanunlara değil, efendilere itaat edilir. Onun idari görevlileri resmi görevliler olmayıp kişisel hizmetçilerdir. Efendilerin verdiği emirlerin meşruluğu ise bunların geleneklere uygun olmasına bağlıdır. * Rasyonel-hukuki otorite: Burada liderlerin otoriteleri, akılcı esaslara göre oluşturulmuş kanunlara dayanır. Bu otorite tipinde halk, karizmatik ya da geleneksel liderlerin etkisiyle değil, kanunların üstünlüğüne inandıkları için itaat ederler ve liderler/bürokratlar güçlerini kanunların sınırları içinde uygularlar. Bu otoritenin hakim olduğu en tipik örgüt biçimi bürokrasidir. Rasyonel-hukuki otoriteyi temel alan toplumlarda liderler halkın hizmetkarı olarak görülür. Rasyonel-hukuki otoritede bireyler liderlere değil, kurallara itaat ederler. * Karizmatik otorite: Bir kişinin kutsallığına, kahramanlık gücüne ya da örnek alınacak niteliklerine dayanır. Karizmatik liderlere tam bir teslimiyet içinde bağlanılır. Bu kişisel otorite, geleneklere tamamen karşıt doğrultuda gelişebilir. Önemli olan liderin sihir, kahramanlık veya diğer olağanüstü yetenekleri ile karizmaya sahip olduğu hakkında bir inanç uyandırmasıdır. Burada esas olan, karizmatik liderin olağanüstü nitelikleri bulunduğuna dair geniş halk kitlelerinin duymuş olduğu inançtır. Karizmatik liderlerin ortaya çıkmasında toplumsal koşullar son derece önemlidir. Özellikle toplumsal krizlerin ve umutsuzlukların artmış olduğu dönemlerde insanlar kendi kurtarıcılarını kendileri yaratmaktadırlar. Karizmatik önderler, memurlarını uzmanlık bilgilerine veya sosyal statülerine göre değil, kendilerine bağlılık derecesine göre seçerler. * Devlet denilen otorite; düzeni sağlamak ve halkın her türlü refahını sağlamak için çalışır. Ancak; az gelişmiş ülkelerde halk var gücü ile çalışır, otoriteyi besler. Ekonomik çıkarların ön planda olduğu ülkelerde ne yazık ki otorite denilen makamlar çok zengin, halk ise yoksulluğa mahkum edilmiştir. İşin en acı tarafı ise; yoksulluğu "KADER" olarak kabul eden bir "İNANÇ" sisteminin oluşturulması ve bu inancı da halkın büyük çoğunluğunun kabul etmesidir. Toplumlar ne zaman kendi gücünün farkına varır ve hakkını savunursa, otorite ancak o zaman var gücü ile gerçek görevini icra etme yolunda çalışır. "İdeal devlet yönetiminde devlet halkı değil, halk devleti yönetir," diyerek; tüm okurlara esenlikler diliyorum.