Ülkeyi gene sarsacak saçma sapan bir haberle güne başladık. Sayın Ekrem İmamoğlu’nun diplomasının iptal edilmesi üzerine ertesi günü yani bugün “suç örgütü lideri” suçlamasıyla gözaltına alındı. Okumak gerekiyor. Öğrenmek için öğrenilen bilgilerin hayata geçmesi için okumak zorundayız. Bu zorunluluğu kendine gerek görmeyen cahil “insanların” (söz gelimi) aldıkları kararları tırnaklarla kazınarak binlerce canlar verilerek kurulan ülkenin içine etmelerini sadece seyrediyoruz. *** Bu ülkede Kızılay başkanın kızı olduğunuz için birinin canını rahatlıkla alabiliyorsunuz. Diplomanız olmadığı halde okuyan insanların diplomalarını rahatlıkla iptal edebiliyorsunuz. Depremde toplanan paraları dövize koyabiliyor sıcacık yataklarınız da konteynerde kalan insanları hiç akıllarınıza getirmeden uyuyabiliyorsunuz. Kadınları rahatlıkla otellerin camlarından aşağıya atabiliyor tanıdığınız olduğu için yargılanmıyor bir de suç olduğunu söyleyenleri tehdit edebiliyorsunuz. Beş yıl boyunca hiçbir tecrübeye sahip olmadan yan gelip yatarak milletvekili olup birde kendinize 124 bin TL emekli maaşı bağlatabiliyorsunuz. *** Bir de bu ülkede; Okuyup kendi tırnaklarınızla kazıyarak bir yerlere gelmek için halka hizmet etmek için çabalıyor ama sonunda sen nasıl iyi insan olursun? Denilerek suçlanıyorsunuz. Adaleti sağlamaya çalışırken müvekkilini savunan avukatsanız, doğru kararın verilmesini isteyen savcıysanız ya da kanunlara uygun hareket eden hâkimseniz ihraç edilebiliyorsunuz. Birazcık da olsa “ama bu yanlış” diyorsanız birilerine biraz olsun burnunuzu dışarı çıkartıyorsanız, hayatınız başınıza yıkılıyor. *** Evet çok ama çok üzgünüm ki Türkiye’den bahsediyorum. Vatanım ne emeklerle kuruldu kaç madenci, kaç asker, kaç polis bu vatan için canını verdi. Bir de yolda yürüdüğü için, yanlış evlilik yaptığını fark ettiği için ya da memleketinde sakin sakin yatağında uyurken bir sarsıntıyla canından olanlar var. Hiçbirinin hiç kimsenin hakkını arayamıyoruz. Aratmıyorsunuz. Neden? Soruyorum gerçekten. Neden hep siz haksızlığınızı sorgulatmıyorsunuz. Zaten eleştirmek ne haddimize! Bu ülkede okumayan halk okumayı bilmeyen insanların eline emanet etti bizleri. Kurunun yanında biz okuyanlarda yanıyoruz işte. Yazıklar olsun! *** Yazımı sonlandırırken hep güneşli günleri ümit ederek yazardım. Ama o güneşin doğma umudunu kaybetmek üzereyim. İşte bu yüzden cehaletin kolaylıkla bizi esir almadığı gözlerin gerçekten açıldığı (inanmıyorum) bir gün olursa eğer görüşürüz. Umarım haklının bu sefer hakkını arayabildiği bir güzel güne şahit oluruz. Vesselam.