Babalarımız değerli varlıklarımızdır. Yokluklarını çok çekeriz. Varlıkları kazançtır. Anıları dersimizdir. Hep yanımızda hissederiz onları. Çünkü bizlerin yol çizicisidir. Bizim öğretmenlerimizdir. Eksikleri bize her zaman acı verse de bize öğrettikleri kazancımızdır.   *******   Babam arkadaşımdı. Acayip okuyan bir klasik edebiyat ve müzik hastası idi. Üniversitede de lakabı Klasikçi imiş. Bana miras bırakıp gitti. 10 tane kitap alır, köşesine çekilir ve kendini kaybederdi. Okumak onun hayatı idi. Mesleğinin doruğunda idi.  İzmir Kemeraltı onun yuvası idi. Hiç tanıyamadığım babası yani dedem işgalden önce İzmir’de bir pide fırını açmış. Çocukluğu ve gençliği burada geçmiş. Doktor olmak istemiş ama babası çekip yurtdışındaki akrabalarına gider diye istememiş ve eczacılık okuyup pide fırının dibinde eczanesini açmış. Eskinin insanı idi ama modern kafalı bir adamdı. Ölene kadar çarşının doktoru oldu. Başduraktan sonrası ona aitti. Çarşının Nedim abisi idi. 1994 7 Eylül’de 66 yaşında bırakıp gitti.   *******   Kimimizin babası hayatta, kimimizin de göçüp gitmiştir. Varlıkları ve arkada bıraktıkları değerler kutsal şeylerdir. Hele benim gibi 60 yaşındaki bir adamın babası. Bu yaşa geldiğimde ne kadar haklı olduğunu ve nelerle bizleri doyurduklarını daha iyi anlıyorum. Artık 1-2 arkadaşından başka kimse kalmadı ki onlar da 96 yaşlarında. Bazen düşünüyorum ki babam bu yaşa kadar yaşasaydı ne olurdu. Sanmam ki hasta olduğunda hastane kapılarında beklesin. Ya kaldıramazdı ya da hiç gitmezdi. Öldüğünde hiçbir kronik hastalığı yoktu. Ben derdi yukarıdaki ile anlaştım, çabuk tüyeceğim derdi. 10 saniyede öldü. Hem de ben gezide iken. Çünkü hiç babamın ölümünü görmek istemedim ve bundan korktum her zaman.   *******   Babam hep derdi bu babalar günü uydurma diye. Anneler günü var, babalarda alınmasın diye babalar günü icat etmişler derdi. Şam babaları günü derdi her ne ise. Kıymetlerini bilelim ölmüş olsalar dahi. Çünkü onlar bizim için çok değerli her an. Bugün bizler de babayız. Benim 3 oğlum var. Bana her zaman saygılılar. Bizde babamızın konumundayız. O halde onların bize kazandırdıklarını bizde onlara aktarmak zorundayız. Bu bizim asli görevimiz. İster anneleri ile evli olalım, ister boşanmış. Bu hiçbir şeyi değiştirmez. Bilgilerimizi ve kaynaklarımızı onlara aktarmak zorundayız. Eskilerin dediği gibi: Hiç kimse kimsenin kendinden daha iyi olmasını istemezmiş ama evladı hariç. Onların daha iyi olmasını istermiş insanlar. Hepimizin babalı candır. Saygılarımla…