Merhaba sevgili okurlarım makalemin başlığındanda anlaşıldığı gibi yeni insanlar tanımaktan çok mutlu olan ben artık bu insan öyle birisi olamaz demekten çok üzüntü duymaya başladım ve bu durum ne yazık ki kronikleşti. Yeni bir insan tanımak yeni bir umut olmalı hayatta ve her yeni insan ile renk katılmalı insanın dünyasına. Peki bu böyle oluyormu ? Maalesef ki son yıllarda bu böyle olmuyor, her şey bir beklenti ve menfaat olmamalı, duygular dejenere olmuş, bu olumsuz durum insan psikolojisini'de çok olumsuz etkiliyor. İlk başa dönersek Aile içi başlıyor bu durum birde Anne Baba'nız ayrılık yaşadıysa siz çocuk yaşlardayken siz Dünyadan bir haberdarken işte o zaman 1:0 yeniksinizdir bu hayat'ta... Ayrılık çocukları iyi bilirler sizi çeken çeviren yoksa büyüklerinizden her zaman hata'ya ve suça meyillisinizdir. Sırtınızı sıvazlayacak kimseniz yoksa şımarmak nedir hiç bilemezsiniz çocukluğunuz'da. Kimi çocuk'lar şanslı'dır paylaşılamaz sevgi'den şevkat'ten onlar o kadar anlayamaz bu hayat'ın acı yönünü. Kimi çocuklar'a öyle yükler yüklenirki sevgisiz'ce Anne ve Baba'dan ve akrabalar'da dahil olur tabi buna adeta piyon olur o çocuk'lar hınç almak istenir o minicik bedenlerde'ki koca yürekler'den karşısında düşman gibi görürler Anne ve Babalar'ı o sabi'ler ne kadar sessiz kalsalarda çok görülür yaşamaları. Oysaki ilk başta hiç bir şey böyle başlamamıştır iki seven gencin meyvesi olarak dünya'ya gelmiştir o evlatlarda tek suçları Anne ve Baba'nın ayrılmış olmasıdır Sevgiyle kalın gönül dostlarım.