O büyük insanı her zaman öğretmenim gibi gördüm. Kendisinden hayata dair çok şey öğrendim. Anlattığım fıkraların ve öykülerin büyük bölümü ya ondan alınmış ya da onun için yazılmıştır.
1987 yılında Manisa Birlik'i beraber kurduk. Manisa Birlik'in kuruluş çalışmaları sonrasında, kendisini Sayın Murat Karaşalçın'la ve bir çok kooperatifçiyle tanıştırdım. Tanıştırdığım kişiler Dayıoğlu'nu çok sevdiler. Her karşılaştığımızda hemen O'nu sordular. O, O'nu tanıyan her kişinin gönlünde taht kuran birisiydi...
Türk Kent olarak, ilkbahar ve sonbanar seminerleri düzenlerdik. Bu seminerlerin değişmez konuğu M. Ertuğru Dayıoğlu olurdu. 3-4 gün süren seminerlerde bir akşamı Dayıoğlu ve bana ayırırlardı. İkimiz "Serbest Atış" programı yapardık. O benim tüm anlatacaklarımı bildiği için hatırlatmalar yapardı. Ben de onun anlatacaklarını bildiğim için O'na hatırlatmalar yapardım. Doğaçlama da yapardık birlikte. Dayıoğlu'nun anlattıkları o seminerlerle Anadolu'nun tüm illerine taşınırdı.
Birlikte çalıştığımız yıllar huzurlu mutlu ve verimli yıllardı. Dostluğumuz pazara kadar değil mezara kadar sürsün derdik. Hep dost kaldık. Tartıştığımız zamanlar da olurdu bazen. Ancak dargınlığımız bir sigara içimi kadar sürmezdi... Tartıştıktan bir iki saat sonra ya o beni arar ya ben onu arardım...
Geçmişten çok geleceği düşünürdü. İki dönem belediye başkanlığı yapmıştı. Akpınar tesisleri projesini çok severdi. Gelen konuklarını hemen Akpınar'a götürür. Konuklarına mitolojiden bölümler aktarırdı. Çok okurdu. İyi insandı. Dostum du. O'nun eksikliğini çok yaşayacağız şimdi.
Hastaneye kaldırıldığında ziyaretine gitmiştim. Eski günleri konuşup gülmüştük. Hastanenin penceresinden Lale Kule görülüyordu. Lale Kule'nin üstündeki Manisa Birlik yazısını gösterdim. Bak kuruluşuna öncük ettiğin Manisa Birlik neler yapıyor dedim. Güldü yanaklarımdan öptü beni. Bende O'nu öptüm. Hesna Hanım da sevindi O'nun konuşmasına gülmesine.
29 Şubat 2016 tarihinde hakkın rahmetine kavuştu Dayıoğlu. Sanki beni dört yılda bir anın der gibiydi. Çünkü her yılın içinde 29 Şubat yok. Biz onu dört yılda bir değil hatta yılda bir değil her gün anacağız yaşadığımız sürece. O hergün anılmaya adı ve anısı yaşatılmaya değer bir insandır. O Manisa'nın ulu çınarıdır.
O'nun yokluğuna alışmak çok zor olacak. Eşi Hesna Dayıoğlu'na kardeşi Mimar Çetin Dayıoğlu'na, oğulları Kutlu, Uğur ve Armağan'a güzel kızı Ece'ye torunlarına ve tüm sevenlerine başsağlığı diliyorum.
Adını ve anısını yaşatacağız dedik ya... Bunu hep birlikte yapalım. Adını verecek parklar, caddeler binalar bulmak hiç de zor olmayacaktır.
Şehzade Koleji ile Lale Kule arasında, Bozköy Çayı'nın iki yakasında, düzenlemeyi bekleyen güzel bir park alanı var. O alanı Dayğıoğlu Parkı olarak düzenleyebiliriz. Düzenleme yapıldığında, parka bir Dayıoğlu büstü yaptırırız. 31 yıl önce Belediye Başkanı olduğu dönemde çocuk parklarına yaptırdığı robutun son örneğini de Dayıoğlu Parkı'na taşırız. Biz Lale Kule olarak parkın bakılması korunması görevini de üstleniriz.
Haydi sevgili Başkanım Sayın Cengiz ERGÜN, DAYIOĞLU PARKI'nı düzenleyip hizmete açalım. O suları ve doğayı çok severdi. Parkı Bozköy Çayı yanında olsun. Çay üzerine de köprüler yaparız. Dayıoğlu'nun adını ve anısını yaşatırız...
Işıklar içinde uyu Sevgili Dayıoğlu...