Dünyada oluşan bir kanıya göre; sanat sanat için yapılmalıdır. Diğer bir kanıya göre; sanat insan için yapılmalıdır. Aslında Sanatın var oluşu, insanın var oluşuyla birlikte başlamıştır. Yani “Sanat hayattaki karşılığı için yapılmıştır” *** Sanatı ve değerlerini ortaya çıkaran, sınıflandıran, yaşamın kendisi değil midir? Öyleyse yaşamakta bir sanattır. Ve okullara ders olarak girmesi geç kalmış bir yasadır. Önce karar vermeliyiz: Nasıl bir yaşam istiyoruz? Cesur mu yoksa korkak mı? Nasıl bir yaşam istiyoruz? Hak ettiği kadarına razı olan mı? Yoksa hak etmediğini hileyle elde etmeye çalışan vasat biri olmak mı? Ya da Yetenek ve kapasitesine göre belirlenmiş bir hayat mı sürmek istiyoruz? Burada maddi varlıktan ya da yokluktan bahsetmiyorum. Mutlu ve huzurlu olmanın yolunun inanç ve kusursuz bir ahlaktan geçtiğini vurgulamak istiyorum. *** Maalesef yeni nesil insan Profilinde bunun tam tersi olmuştur. Güzel yaşamayı ve yaşamı sanata dönüştürmeyi maddi kazanımla olacağını düşünüp, kendilerini bir çıkmaza sokmaktadırlar. Maalesef Yeni yaşama stilleri, yeni kurallar, yeni değerler üretip, yalnızlığı ve ayrıcalığı çağdaşlık sanmaya başlamışlardır. Her zaman tutarsız bir alternatifi, allayıp pullayıp kendilerine çıkış yolu yapmışlardır. Ne olursa olsun, cesur olmak daha çok başarı demektir. Hani bir söz vardır “Namuslularda namussuzlar kadar cesur davransaydı…” *** Başarılı olmak isteyipte cesur davranamayan toplum ya da bireylerde, daima ipe sapa gelmez istek ve eğilimler çoğalmıştır. İşte bunlardan birkaç örneği: Haksızlıklara karşı olma bilincini ve cesaretini savunup; çıkarları söz konusu olduğunda görmezden gelmeleri. Temelinde var olan değerleri ekonomik koşullara endeksleyip miskin-miskin travma geçirmeyi beklemeleri. Yeni değerler yaratmak uğruna gerçek değerlerden uzaklaşmaları. Bilinçli yaşamaya çalışayım derken bilgi bombardımanı altında bilinçsiz kalmaları. Bunlardan daha birçok sıralayabiliriz. *** Kişi özüne dönmeyi unutmuş, sanal bir dünyaya öyle kaptırmış ki kendini, bir müddet sonra bir uçurumun kenarında terk edeceğinden bile habersiz. Ve arkasına sığındığı nedenlerin başında acizlik ve hazırcılık yattığının farkında değil. Böyle mi olmalıydı? Neden, değerlerimizi çıkarlarımızın önünde bir engel gibi görüyoruz? Neden değerlerimizle çıkarlarımızı birbirine karıştırıyoruz? Oysa aynı değerler ortamında birçok şeyi başarıp sonuçlarında hep beraber aynı hazzı almamış mıydık? Ne oldu bizlere? Farklı değerlere sahip olduğumuzu kabulleniyoruz; farklı bakışlarımıza tahammül edemiyoruz. Neler oluyor? Bizi nereye sürüklüyorlar. *** Ya da doğruluk kavramı anlam mı değiştirdi? Haberimiz mi yok? Evet önce cesur yaşayıp bunları kendimize itiraf etmeliyiz. O yüzdendir ki birinci kural: cesur yaşamalıyız, sonra değer yargılarımızı gözden geçirip, değer sandığımız çöpleri boşaltmalıyız. Selam olsun; hayatını sanata dönüştürüp cesurca yaşayanlara.